како ми ја украде насмевката,
а за возврат ми го остави
тажниот врисок
и безнадежните сни.
Сега ко сронет камен на патот
ги чувствувам тешките стопала,
чевли кои уште толку
ме дотолчуваат
со поголема сила од мојата.
Еден ден од мене ќе остане
само прав кој се препушта
немоќно на ветрот...
Да, вечерва се предавам
на ураганите
и ќе живеам во бурите...
јас повеќе немам сили
сама да се борам.
Не оваа ноќ.
No comments:
Post a Comment