Tuesday, December 9, 2008

* * *

Сите утешни зборови
остануваат
неизглаголени,
голтнати длабоко
буткајќи ги тие
отровни залаци
назад со крвавиот јазик.

Тие се отровни зборови
кои ми го замаглуваат
погледот
додека јас немоќно
се оптегнувам
на рапавиот под
кој нанесува гребнатини
по моето тело

а пискотот
кој одекнува надалеку
никој не сака
да го забележи.

Слушам смеење,
гледам како бликаат
радосни души
заробени во
тела кои ја чекаат
својата казна,
а јас чекорам
да ја спасам твојата душа,
да ја вратам
таа птица во
тој кафез кој
никогаш нема да дозволам
да 'рѓоса
фрлен на некое нивиште...

далеку од мене.

:)

Не,
и покрај се
нема да заборавам
да се смеам,
нема да заборавам
да се радувам
на секое ново
изгрејсонце
кое ми се насмевнува
посакувајќи ми
пријатни мигови.

Ќе бидам
градина од насмевки
од овој миг,
ќе бидам мека
постела
за мирен сон
и свила од нежности
врзана за колкот
на убавицата
која спокојно чекори
по песокта.

Дојди,
со себе носам
преубави дарови,
нудам прегратки,
бескрајна љубов
и слатки зборови
претопени во
медот на тишината,

ти нудам насмевка,
одблесок во темниот тунел.