Насмевка

Насмевка?
Болка?
Што беше тоа?
Не можам
да протолкувам,
далеку си од мене,
повеќе не можам
да ја допрам твојата душа...
впрочем никогаш не ни можев.

Сега кога времето изминува
а твоите стаклени зборови
се искршија
на безличниот под
можам само да препоставувам,
твојата болка да ја избојам
со нијанси на ведрина
само за да ја смирам бурава.

Но, каде е вистината во сето ова?
Тука некаде,
непосредно до нас,
невидлива,
безлична,
безвредна...
или не?
Те сакам,
но дали го гледаш тоа?
Сеедно, јас го чувствувам
она што тебе те збунува
и те оддалечува од вистината.

ТЕ САКАМ!!!
Насмевни ми се
еден ден и оттаму...
за да знам дека и ти ме сакаш.